સામાન્ય રીતે આપણે પરોઢ એટલે વહેલી સવાર, પોહ, પ્રભાત, ઊષા એવો અર્થ કરીએ છીએ પણ પરોઢ થતા માનવી પર શું અસર થાય છે તેની ખબર છે? પરોઢ થાય અને મન પાંગરે છે, ઓિચંતાની આળસ મરડીને માનવી જાગી ઉઠે છે, વલોણા ગાજી ઉઠે છે, ઘરના ખુણે ઘંટી જાગી ગીત ગાવા મંડે છે, કાંબી ને કડલા વાતે વળગે છે, હેલ્યું પાણી ભરવા નીકળી પડે છે, કુવાના કાંઠે સીંચણીયાં
સંગાથે ગરેડી ગાન કરવા લાગે છે, સાવરણી-સાવરણા વાસીંદે વળગે છે, ફિળયું ફોરે છે, આખી શેરી જાગી જાય છે, ચુલા ચેતાય છે, તાવડી તપીને શિરામણ ભેળી થાય છે, વાછરું ભાંભરીને માને વળગે છે, ઊષાની સોեયે સુરજ ભાળી રાત રડવા મંડે છે અને આભ ઝરુખાનો અણહાર થાય છે……..આ પરોઢ છે. ઊષાનું આગમન થતાં અંધકાર લુપ્ત થાય છે અને સઘળું ઝળાંહળાં થાય છે. જો ગુઢાર્થ સંદર્ભ માં એક એક પ્રવૃત્તિને પ્રતિકારાત્મક સ્વરૂપે જોઈએ તો માનવીના ચૈતન્યનું તે એક સ્વરૂપ જ છે. નિરાશારૂપી રાત્રીના અંધકારને ધકેલીને આશાનું અજવાળું ફેલાવે તે પરોઢ.